در فروش های اعتباری ، غیر قابل وصول بودن برخی مطالبات ، امری غیر قابل اجتناب است . به طور کلی سه رویکر برای شناسایی هزینه مطالبات غیر قابل وصول وجود دارد :
1- رویکرد ایجاد ذخیره :
اگر حساب های دریافتنی لاوصول هم متحمل و هم قابل برآورد باشند، تخمین مطالبات غیر قابل وصول شناسایی و از خالص حساب های دریافتنی کسر می شود . این هزینه احتمالی بیانگر احتمال کاهش در ارزش حساب های دریافتنی ثبت شده است .این رویکرد عواید ناشی از فروش را قبل از این که حساب های خاصی ، غیر قابل وصول تلقی شوند ، کاهش می دهد. این مبلغ برآئردی به عنوان هزینه مطالبات مشکوک الوصول ( یک هزینه عملیاتی که معمولا به عنوان هزینه فروش طبقه بندی می شود ) ، ثبت می گردد. اکثر شرکت ها از این رویکرد استفاده می کنند.
2- رویکرد حذف مستقیم :
زمانی که حساب های غیر قابل وصول ، محتمل یا غیر قابل برآورد باشد ، هیچ تعدیلی در سود یا مطالبات انجام نمی شود ، تا زمانی که حساب های خاصی ، لاوصول در نظر گرفته شود .
3- روش موردی :
در این روش مدیریت شرکت ، حساب های خاصی که وصول آنها را غیر ممکن می داند ، مورد به مورد شناسایی و از بابت آن ذخیره شناسایی می کند.
این روش از مبنای نظری قوی برخوردار نیست .
توضیح : رویکرد ایجاد ذخیره
در روش رویکرد ایجاد ذخیره یک ثبت تعدیلی در پایان دوره حسابداری نیاز است . به عنوان مثال ، اگر شرکتی در پایان سال 90.000 ریال مطالبات مشکوک الوصول برآورد کند، ثبت تعدیلی زیر انجام می شود:
هزینه مطالبات مشکوک الوصول 90.000
ذخیره مطالبات مشکوک الوصول 90.000
ذخیره مطالبات مشکوک الوصول ، یک حساب همراه ( کاهنده ) برای حساب های دریافتنی است و به این دلیل مورد استفاده قرار می گیرد که قطعیت حساب های غیر قابل وصول در زمان انجام ثبت بالا ، مشخص نیست . خالص حساب های دریافتنی ( ناخالص حساب های دریافتنی پس از کسر حساب ذخیره ) برآوردی از ارزش خالص بازیافتنی مطالبات است .
برگرفته از کتاب حسابداری میانه ، نوشته شکراله خواجوی