صورت سود و زیان به منظور ارزیابی عملکرد مدیریت ، پیش بینی سود آتی ، و سنجش میزان اعتبار شرکت ابزاری مفید محسوب می شود ولی علی رغم نقاط مثبت اشاره شده گزارش عملکرد دارایی چندین محدودیت نیز می باشد .
می توان محدودیت های صورت سود و زیان را به ترتیب زیر برشمرد:
1- بسیاری از هرینه هایی که با درامد های دوره مقابله گردیده اند ظف به جای این که مبتنی بر " ارزش جاری " باشند ، در واقع تخصیصی از بهای تاریخی هستند ( مانند هزینه استهلاک ) . از این رو ، انتقاد وارده بر سود خالص این است که رقم گزارش شده به عنوان سود خالص قادر نیست میان مفاهیم برگشت و بازده سرمایه تمایز شایسته ای قائل شود .
2- بسیاری از هزینه ها ( از قبیل هزینه ی مطالبات مشکوک الوصول ، هزینه ی ضامنت محصول و استهلاک ) متکی بر براورد و تخمین بوده و از حداقل مشخصه ی قابلیت اتکا برخوردارند.
3- ممکن است این امکان برای شرکت ها وجود داشته باشد که به دلخواه از روش های حسابداری متفاوتی استفاده کنند ( مثل روش لایفو یا فایفو برای تعیین بهای تمام شده ی کالای فروش رفته ) ، که موجب عدم امکان قابلیت مقایسه ی صورت های مالی شرکت های مختلف با یکدیگر شود .
4- با توجه به وجود قوانین قاطع ، اکید و غیر قابل انعطاف حسابداری ( از قبیل شناسایی درآمد در مقطع فروش ، هزینه کردن کلیه مخارج تحقیق و توسعه در هنگام وقوع ) ممکن است تصویری غیر واقع و تحریف شده از نتایج عملکرد شرکت اراده شود .
5- استفاده از قالب های مختلف صورت و زیان ( تک مرحله ای و چند مرحله ای ) توسط شرکت های مشابعهی که در یک صنعت فعالیت می کنند. ممکن است اختلاف در نتایج عملکرد آنها را دید استفاده کنندگان پنهان کند.
6- در صورتی می توان پیش بینی بهتری از جریان نقدی خروجی آتی واحد تجاری ارائه داشت که هزینه های عملیاتی گزارش شده در صورت سود و زیان بر حسب فعالیت ( ثابت و متغییر ) طبقه بندی شوند. در حالی که عناصر تشکیل دهنده ی صورت سود وزیان برحسب عملیات طبقه بندی می شوند ( مانند هزینه های توزیع و فروش ).
نهادهای تدوین کننده ی استاندارد نیر بر محدودیت های اشاره شده واقف بوده و به منظور تصمیم گیری صحیح استفاده کنندگان ، شرکت ها را به افشای اطلاعات اضافی همراه با صورت سودو زیان تشویق می کنند.
برگرفته از کتاب حسابداری میانه نوشته دکر شکراله خواجوی