وجه نقد به دارایی هایی اطلاق می شود که در تاریخ ترازنامه بدون هیچ محدودیتی ، به عنوان وسیله ای جهت انجام مبادله مورد پذیرش باشد ، مانند اسکناس .
نقد شامل مانده سپرده های دیداری نزد بانک ها و موسسات مالی ، ارز، تنخواهگردان و ابزارهای قابل مبادله مورد پذیرش ( مانند چک های تضمین شده و چک های مسافرتی ) است.
در استاندارد حسابداری ( صورت جریان و وجوه نقد ) ، وجه نقد به گونه زیر تعریف شده است :
" وجه نقد به موجودی نقد و سپرده ها ی دیداری نزد بانک ها و موسسات مالی اعم از ریالی و ارزی ( شامل سپرده های سرمایه گذاری کوتاه مدت بدون سر رسید ) اطلاق می گردد.
ویژگی دیداری بودن در این تعریف ، بدین معنی است که این اقلام بدون اطلاع قبلی قابل برداشت یا مطالبه باشد .
برخی از حساب ها شرایط این که ذر موجودی نقد و بانک قرار گیرند را ندارند :
1- چک های وعده دار به عنوان مطالبات قابل قبول است ، نه وجه نقد.
2- سپرده هایی که نزد یک کارگزار امین برای معاملات خاص است ، این گونه سپرده ها را نمی توان بدون اجازه کاگزار برداشت کرد .
3- تمبر اوراق بهادار ، در ردیف ملزومات قرار میگرد نه وجه نقد .
4- وجوه مسدود شده بانکی و وجوه اندوخته شده برای مقاصد خاص
نکته :
برای شناسایی نقد و بانک در تاریخ ترازنامه ، باید این مسئله را مورد برررسی قرارداد که چه مقدار از موجودی هایی که شباهت به نقد دارند ، بدون قید و شرط قابل مبادله می باشند.
به طور خلاصه ، معیارهای کلی برای تشخیص وجوه نقد به ترتیب در جدول زیر امده است :
یکی از موضوعات مورد بحث در مورد اقلام شامل در حساب وجه نقد ، مفهوم معادل وجه نقد است . معادل وجه نقد عبارت است از سرمایه گذاری های کوتاه مدت سریع التبدیل به وجه نقد که احتمال خطر کاهش در ارزش آن ناچیز بوده و به آسانی و بدون اطلاع قبلی تبدیل به مبلغ معینی وجه نقد باشد و موعد آن در زمان تحصیل تا سر رسید حداکثر سه ماه باشد ، به کسر وام ها و قرض الحسنه های دریافتی از بانک ها و سایر اشخاص که ظرف سه ماه از تاریخ تحصیل قابل بازپرداخت است و مطابق با استاندارد حسابداری ایران ، معادل وجه نقد در تعریف وجه نقد نمی گیرد . اوراق تجاری دولتی نمونه ای از معادل وجه نقد است .
برکرفته از کتاب حسابداری میانه نویسنده دکتر شکراله خواجوی