شرکت های سهامی بزرگ نظیر شرکت بریتیش پترولیوم، زیراکس، آی بی ام، فارس و خوزستان و ایران خودرو برای انجام و توسعه عملیات خود به مقدار هنگفتی پول نیاز دارند.
آنها نمی توانند انتظار داشته باشند که تمامی عملیات خود را از طریق استقراض تامین مالی کنند. بنابراین، به سرمایه ای نیاز دارند که از طریق انتشار سهام فراهم می گردد. مجوزی که موسسین برای ثبت شرکت از دولت دریافت می کنند شامل اجازه انتشار سهام است که به موجب اساسنامه، واحد تجاری می‌تواند تعداد معینی سهام شرکت را منتشر و به فروش رساند. شرکت ها ممکن است سهام را مستقیم در پذیره نویسی به سهامداران بفروشند یا از خدمات پذیره‌نویسی یک تعهد کننده پذیره نویسی نظیر موسسات کارگزاری استفاده نمایند. یک تعهد کننده پذیره نویسی توافق می کند تمامی باقی مانده سهامی را که نتوانسته به قیمت تعیین شده به مشتریانش بفروشد خود خریداری نماید.
شرکت نیازی ندارد که تمامی اسامی را که اجازه انتشار آن را گرفته صادر نماید. مدیریت ممکن است اجازه انتشار مقداری از سهامی را که مجوز انتشار آن را مجمع عمومی فوق العاده خود اخذ نموده در اختیار داشته باشد و بعدها که نیاز برای سرمایه اضافی پیش می آید آن را منتشر نماید. اخیرا برخی از شرکت های ایرانی نظیر ایران خودرو و سرمایه گذاری پتروشیمی پس از کسب اجازه مجمع عمومی فوق العاده خود از این شیوه برای افزایش های بعدی سرمایه های خود استفاده نموده اند. سهامی که شرکت برای سهامدارانش صادر می کند سهام منتشر شده یا صادر شده نامیده می شود تنها با انتشار سهام ،نه از طریق دریافت اجازه انتشار آن ،شرکت مبالغ دارایی و حقوق صاحبان سهام را در ترازنامه خود افزایش می‌دهد
نکته: مالکین از طریق خرید سهام در یک شرکت سهامی سرمایه گذاری می کنند انتشار سهام دارایی ها و حقوق صاحبان سهام شرکت سهامی را افزایش می دهد.
قیمتی که سهامدار برای تحصیل سهام از شرکت می‌پردازد قیمت انتشار نامیده می شود. در اغلب موارد قیمت انتشار سهام به مراتب بیشتر از ارزش اسمی آن است زیرا، ارزش اسمی عمدا بسیار پایین تعیین می شود. تلفیقی از عوامل بازار، مرکب از مقایسه سوابق سود های سالانه شرکت، وضعیت مالی، چشم اندازهای آتی برای موفقیت، و شرایط عمومی تجارت قیمت انتشارات تعیین می کند .سرمایه‌گذاران مبلغی بیشتر از ارزش بازار برای خرید سهام پرداخت نخواهند کرد.
برگرفته شده از: کتاب اصول حسابداری دکتر ایرج نوروش