به طور کلی بعد از تحصیل دارایی معمولاً خارجی واقع می شود که این مخارج به دو دسته تقسیم می شود:
+مخارج عادی:
مخارجی که برای در شرایط عملیاتی نگه داشتن دارایی، استاندارد عملکرد ارزیابی شده ی اولیه مصرف می شود،و تاثیر بر عمر دارایی و کیفیت آن ندارد،مثل هزینه تعویض روغن و مخارج سرویس یا بازدید کلی ماشین آلات و تجهیزات.
+مخارج سرمایه ای:
مخارجی که دارای منافع آتی باشند یعنی بتوانند یکی از موارد زیر را نتیجه دهند.
۱. کمیت تولید را افزایش دهند.
۲. کمیت محصول را بهتر کنند.
۳. عمر مفید دارایی را افزایش دهد.
۴. هزینههای تولید را کاهش دهند.
مخارج بعدی مرتبط با دارایی های ثابت مشهود تنها زمانی به مبلغ دفتری دارایی اضافه می شود که مخارج انجام شده موجب بهبود وضعیت دارایی در مقایسه با استاندارد عملکرد ارزیابی شده اولیه آن گردد،به گونه ای که شواهد کافی مملی و روباه جریان منافع اقتصادی ناشی از این مخارج به درون واحد تجاری وجود داشته باشند.
مخارج سرمایه ای ممکن است به حساب استهلاک انباشته و یا به مبلغ دفتری دارایی منظور شود. اگر مخارج سرمایه ای باعث افزایش عمر مفید دارایی شود،استهلاک انباشته باید بابت مخارج سرمایه بدهکار شود که در این صورت بخشی از هزینه های استهلاک سال های گذشته پوشش داده میشود و در نتیجه دارایی در طی عمر مفید طولانی تری مستهلک خواهد شد و اگر مخارج سرمایه کمیت یا کیفیت تولید را افزایش دهند،آنها باید به مبلغ دفتری دارایی بهای تمام شده منظور شوند.
مخارج پس از تحصیل دارایی را میتوان به طبقات زیر تقسیم کرد:
گسترش و الحاق
تعویض و بهسازی
جابجایی مجدد
تجهیزات تعمیر و نگهداری
بازرسیهای عمده
مخارج پیاده سازی برچیدن و بازسازی
در مقاله آینده به بررسی و تعریف این طبقات می پردازیم.
برگرفته از کتاب حسابداری میانه نوشته دکتر شکراله خواجوی